Βιογραφία

Γεννήθηκε το 1903 ή 1904 στον Μπράλο Φθιώτιδας και σπούδασε Θεολογία και στην Παιδαγωγική Ακαδημία. Πήρε το πτυχίο του με άριστα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1926.

Στην αρχή δίδαξε στην Ιερατική Σχολή της Λαμίας, της οποίας υπήρξε διευθυντής την περίοδο 1927-1928. Στη συνέχεια μετατέθηκε στην Αθήνα όπου υπηρέτησε ως εκπαιδευτικός σε διάφορα γυμνάσια. Παράλληλα, φοίτησε για ένα έτος στο «Διδασκαλείο Μέσης Εκπαιδεύσεως» και για τρία έτη στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1934 μέχρι το 1936 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία στα πανεπιστήμια του Βερολίνου και της Βόννης στο αντικείμενο της συστηματικής και ιστορικοδογματικής θεολογίας.

Το 1936 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών με βαθμό άριστα. Το 1937 εκλέχθηκε υφηγητής παμψηφεί, ενώ το 1939 έγινε έκτακτος καθηγητής και το 1942 εξελέγη τακτικός καθηγητής της Ιστορίας των Δογμάτων και Συμβολικής, ιδιότητα που διατήρησε μέχρι και το 1969 που έγινε ομότιμος (λόγω ηλικίας). Διετέλεσε κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κατά τα ακαδημαϊκά έτη 1947-1948, 1953-1954 και 1961-1962.^[5] Το 1962 δίδαξε για ένα τρίμηνο μετά από πρόσκληση στα Πανεπιστήμια Λουντ και Ουψάλα στη Σουηδία, καθώς και στη Θεολογική Σχολή του Αγίου Βλαδίμηρου στη Νέα Υόρκη και Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη το 1968 και στο Θεολογικό Ινστιτούτο Γρηγορίου του Παλαμά στο Μιλάνο του 1970.

Ήταν μάχιμος στη Μικρασιατική εκστρατεία το 1922 υπηρετώντας στη Θράκη καθώς και στον Πόλεμο του 1940. Από το 1945 ως το 1950 υπηρέτησε Γενικός Διευθυντής Θρησκευμάτων στο Υπουργείο Παιδείας και από το 1945 ως το 1963 ήταν κυβερνητικός και βασιλικός επίτροπος στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ακόμη, διετέλεσε μέλος της Επιτροπής Εκκλησιών του Υπουργείου Εξωτερικών και πολλών Συνοδικών Επιτροπών της Εκκλησίας της Ελλάδας.

Το 1974 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και το 1981 υπήρξε πρόεδρος αυτής. Το 1968 αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας της Θεολογικής Σχολής Αγίου Βλαδίμηρου και το 1973 της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Ο Ιωάννης Ν. Καρμίρης απεβίωσε σε ηλικία 89 ετών στις 5 Ιανουαρίου 1992 και κηδεύτηκε στην Αθήνα, δύο ημέρες μετά.Ο γιος του, Νικόλαος Καρμίρης, ήταν επίσης θεολόγος.

Έργο

Έγραψε θεολογικά και παιδαγωγικά έργα και δημοσίευσε πολλές μελέτες. Μελέτησε και ερεύνησε τις σχέσεις των Ορθοδόξων με τους Ρωμαιοκαθολικούς. Στα σημαντικότερα του έργα, τα οποία μεταφράστηκαν και σε ξένες γλώσσες είναι αυτά για τον Μητροφάνη Κριτόπουλο, τον Παχώμιο Ρουσάνο, τον Θωμά Ακινάτη και επίσης, αυτά για την Κάθοδο στον Άδη, για τα Δογματικά-Συμβολικά Μνημεία και την Εκκλησιολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ακόμη εκπροσώπησε την Εκκλησία της Ελλάδας σε πολλά διεθνή εκκλησιαστικά συνέδρια και διασκέψεις καθώς και σε Παγκόσμια Συμβούλια Εκκλησιών.