Βιογραφία

Ο Παναγιώτης Ι. Ζέπος (1908 - 1985) ήταν Έλληνας νομικός και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Γεννήθηκε στην Αθήνα τη 1η Δεκεμβρίου 1908 και ήταν γιος του νομομαθούς Ιωάννη Ζέπου. Αδέλφια του ήταν οι Δημήτριος, δικηγόρος και πολιτικός, Γεώργιος, υποναύαρχος και πολιτικός, και Διονύσιος, υποναύαρχος. Σπούδασε νομική στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, του οποίου και έλαβε το πτυχίο το 1928-1929 και έγινε διδάκτωρ το 1931, συμπληρώνοντας τις σπουδές του στη Γερμανία. Η διδακτορική του διατριβή τιμήθηκε με το Ράλλειο Βραβείο το 1933. Ακολούθησε ακαδημαϊκή σταδιοδρομία εκλεγόμενος υφηγητής αστικού δικαίου της Νομικής Σχολής Αθηνών το 1934. Το 1939 εξελέγη επίκουρος καθηγητής και το 1940 τακτικός καθηγητής στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1953 οπότε και εξελέγη τακτικός καθηγητής στη Νομική Σχολή Αθηνών. Το 1974 αποχώρησε από τα πανεπιστημιακά του καθήκοντα με τον τίτλο του ομότιμου καθηγητή. Διετέλεσε κοσμήτορας της Νομικής Σχολής Αθηνών, πρόεδρος της Αρχαιολογικής Εταιρείας, διευθυντής του Ελληνικού Ινστιτούτου Διεθνούς και Αλλοδαπού Δικαίου ενώ είχε αναγορευθεί και επίτιμος διδάκτωρ του πανεπιστημίου του Φράιμπουργκ. Το 1970 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας χρημάτισε πρόεδρος το 1975.

Παράλληλα με την ακαδημαϊκή του δράση διετέλεσε γενικός γραμματέας του Υπουργείου Δικαιοσύνης (1935), γενικός γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας (1945) καθώς και υπουργός Εσωτερικών και Παιδείας στις κυβερνήσεις Εθνικής Ενότητας^[10] και Κωνσταντίνου Καραμανλή^[11] (1974 - 1976) αντίστοιχα.

Απεβίωσε στην Αθήνα στις 17 προς 18 Μαΐου 1985 και κηδεύτηκε από το Πρώτο Νεκροταφείο στις 20 Μαΐου.