Βιογραφία

Ο Άγγελος Βλάχος του Σταύρου (4 Φεβρουαρίου 1915 − 8 Φεβρουαρίου 2003) ήταν Έλληνας διπλωμάτης, συγγραφέας, πολιτικός και ακαδημαϊκός.

Γεννήθηκε το 1915 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και ήταν γιος του Σταύρου Βλάχου, Ανώτατου Δικαστή στην Αίγυπτο. Καταγόταν από οικογένεια λογίων και δημοσιογράφων και ήταν εγγονός του Άγγελου Βλάχου, ανηψιός του εκδότη της Καθημερινής Γεώργιου Βλάχου και ξάδελφος της Ελένης Βλάχου. Σπούδασε στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εισήλθε στο διπλωματικό σώμα το 1939.^[2]

Χρημάτισε επίσης υφυπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως στην κυβέρνηση Πιπινέλη από τον Ιούνιο έως τον Σεπτέμβριο του 1963, υπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του 1974 και γενικός διευθυντής του ΕΙΡΤ ( Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας Τηλεοράσεως ) από 27 Νοεμβρίου 1974 έως 12 Δεκεμβρίου 1975.

Το 1985 εκλέχθηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Απεβίωσε στην Αθήνα το 2003, σε ηλικία 88 ετών.

Διπλωματική σταδιοδρομία

Ακολούθησε σταδιοδρομία στο διπλωματικό σώμα διατελώντας, μεταξύ άλλων, γραμματέας της ελληνικής πρεσβείας στην Ρώμη και στην Άγκυρα, γενικός πρόξενος στα Ιεροσόλυμα και την Λευκωσία (την κρίσιμη περίοδο του αγώνα της ΕΟΚΑ και της υπογραφής των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου), πρέσβης στην Μόσχα καθώς και γενικός γραμματέας του Υπουργείου Εξωτερικών.^[2]

Ο ρόλος του στο Κυπριακό

Ο Βλάχος έγινε στόχος έντονων επικρίσεων για την στάση του στο Κυπριακό. Κατηγορήθηκε για εθνική αναξιότητα και θυσία της Κύπρου στον βωμό του κατευνασμού του ΝΑΤΟ και της Τουρκίας.^[3][4] Αντιπαθούσε τόσο τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο όσο και τον Γεώργιο Γρίβα, ενώ έβλεπε αρνητικά και τον αγώνα της ΕΟΚΑ.^[5] Η στάση του Βλάχου, ως επίσημου εκπροσώπου στου ελληνικού κράτους στην Λευκωσία και η αμοιβαία εχθρότητά του με τους Μακάριο και Γρίβα, συνέβαλε στην έντονα αρνητική εικόνα του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην πλειοψηφία των Κυπρίων.^[6]

Εργογραφία

Πεζογραφία

• Το μνήμα της γρηάς (Δημητράκος 1945, Γαλαξίας 1966)
• Ο κύριός μου Αλκιβιάδης (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1953), Βραβείο Ουράνη
• Ώρες ζωής (Ίκαρος 1956, Γαλαξίας 1966)
• Οι τελευταίοι Γαληνότατοι (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1963)
• Ντάιμας ο Τυχερός (διηγήματα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1965), βραβείο Υπουργείου Εθνικής Παιδείας
• PARTIALITES CHEZ THUCYDIDE (Γαλλικό Ινστιτούτον 1970)
• Ηρόδοτος ο αδικημένος (Εστία 1971)
• Ένας Φιλέλλην για το 1821 (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1972)
• Ξέρξης, χαρτιά προσωπικά
• Η 14 Νιζάν, 1972
• Μεροληψίες του Θουκυδίδη, (Βιβλιοπωλείο της Εστίας,1974)
• Η πράσινη Μόσχα, 1976
• Μια φορά κι ένα καιρό διπλωμάτης (έξι τόμοι)
• Δέκα χρόνια Κυπριακού
• Πυθίας παραληλήματα, Εκδ. Εστία, 1981
• Βίος και Πολιτεία του Ανδρέα Ρουσάνου (Ωκεανίδα, 2000)
• Οδοιπόροι για τα Σούσα (Βιβλιοπωλείον της Εστίας), 1995 ISBN 960-05-0645-0
• Πεισίστρατος ο φιλόπρωτος, Βιβλιοπωλείο της Εστίας, 1998 ISBN 960-05-0769-4
• Μονόφω- Τέχνη, Τραγωδία, Ιστορία, Εκδ.Εστία, 1999 ISBN 969-05-0856-9

Θέατρο

• Ο καμπανόπυργος (Δωδώνη, 1972)
• Καλλιγούλας, 1975
• Μια αποτυχημένη Ανάσταση, 1980
• Ο Προβατοκάπηλος, 1980

Μεταφράσεις

• Ηροδότου Ιστορίαι (Γαλαξίας, 1971)
• Θουκυδίδου Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου (Γαλαξίας, 1965)
• Αισχύλου Προμηθεύς Δεσμώτης (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1973)
• Αριστοτέλους Αθηναίων Πολιτεία (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1980)
• Τα Ευαγγέλια, Ίκαρος, 1977

Μελοποιημένα ποιήματα

• Εις το βουνό ψηλά εκεί(1948)^[7]