Ο Δημήτριος Πασχάλης (Άνδρος 1864 - 1944) ήταν Έλληνας ιστοριογράφος^[1] και Αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Σπούδασε στη Νομική Σχολή, του πανεπιστημίου Αθηνών και έπειτα ασχολήθηκε με αρχαιολογικές και ιστορικές μελέτες. Κατόπιν, και με δικά του έξοδα, ίδρυσε το Αρχαιολογικό Μουσείο της Άνδρου, το οποίο συγκέντρωσε τις αρχαιότητες που βρέθηκαν στο νησί. Επίσης διατέλεσε νομάρχης, σε διάφορους νομούς, για μια εικοσαετία (μέχρι το 1924).

Έγραψε πολλά έργα, μεταξύ άλλων και σημαντικότερων είναι τα εξής: Ανδριών αποικίαι (1898), Άνδρου ανέκδοτοι επιγραφαί (1899), Εποικισμός εν Άνδρω Πελοποννήσιων κατά το 18ο αιώνα (1924), Ιστορία της νήσου Άνδρου (1925 και 1927, 2 τόμοι), Λαογραφία της νήσου Άνδρου (1926), Θεόφιλος Καΐρης (1928), Ανδριακά σύμμεικτα (1928), Ευανθία Καΐρη (1928) κ.ά.