Παπαμιχαήλ, Γρηγόριος (1874-1956)

Papamichael Grigorios (1874-1956) (Αγγλική)

  1. Πρόσωπο
  2. Άνδρας
  3. 1874
  4. Αγιάσος Λέσβου
  5. 25 Ιανουαρίου 1956
  6. Αθήνα
  7. Ελληνικά
  8. Τάξις των Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών
    9. Ακαδημία Αθηνών (1954 - 1954)
    Ακαδημία Αθηνών (1945 - 1956)
  9. Ακαδημία Αθηνών (1954 - 1954)
  10. Ακαδημία Αθηνών (1945 - 1956)

    • Βιογραφικά στοιχεία

      Ο Γρηγόριος Παπαμιχαήλ (1875 - 1956) ήταν Έλληνας θεολόγος καθηγητής πανεπιστημίου και ακαδημαϊκός του 20ού αιώνα.

      Γεννήθηκε στο χωριό Ίππειον του Δήμου Μυτιλήνης της Λέσβου το 1875. Φοίτησε στη Λέσβο, τη Θεολογική Σχολή του Σταυρού στην Ιερουσαλήμ, στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης και στη Σάμο, όπου πήρε απολυτήριο γυμνασίου. Δίδαξε στην ελληνική κοινότητα της Σόφιας και αργότερα σπούδασε θεολογία στη θεολογική σχολή της Αγίας Πετρούπολης, όπου αποφοίτησε με δίπλωμα Μάγιστρου της Θεολογίας το 1905, χάρη στην διατριβή του «Ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης». Στη συνέχεια διορίστηκε καθηγητής στην θεολογική σχολή του Σταυρού στην Ιερουσαλήμ όπου δίδαξε για δύο χρόνια (1905-1907) δημοσιεύοντας τις μελέτες του στο περιοδικό «Νέα Σιών». Μετέβη στην Αλεξάνδρεια, όπου ίδρυσε και διηύθυνε για μια δεκαετία τα δύο θεολογικά περιοδικά του πατριαρχείου της Αλεξάνδρειας: «Πάνταινος» καί «Εκκλησιαστικός φάρος». Επίσης, ήταν ο πρώτος διευθυντής του περιοδικού «Θεολογία» της Εκκλησίας της Ελλάδας, ενώ διηύθυνε και τα περιοδικά «Εκκλησιαστικὸς Κήρυξ», «Καινή Διδαχή» και «Εκκλησία». Ακόμη, υπήρξε ο επιμελητής των Ηπειρωτικών Χρονικών. Υπήρξε φίλος και συνεργάτης με τον θεολόγο Χρυσόστομο Παπαδόπουλο (μετ' έπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρυσόστομο Α΄) από την περίοδο που σπουδάζαν μαζί στην Ιερουσαλήμ.

      Το 1918 διορίστηκε τακτικός καθηγητής της απολογητικής του χριστιανισμού και της εγκυκλοπαίδειας της θεολογίας στο Εθνικό Πανεπιστήμιο Αθηνών καί διευθυντής του θεολογικού περιοδικού «Εκκλησιαστικού κήρυκα» της Αθήνας. Στις πολιτικές ανωμαλίες της εποχής ο διορισμός του ακυρώθηκε το 1920, μέχρι το 1922, οπότε ξανά αποκαταστάθηκε στη θέση του. Δίδαξε, επίσης, στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή της οποίας υπήρξε διευθυντής από το 1937 έως το 1940.[1][2] Το ακαδημαϊκό έτος 1936-1937 διετέλεσε πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών οργανώνοντας τις γιορτές της εκατονταετηρίδος και κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής κατά τα ακαδημαϊκά έτη 1924-1925, 1928-1929 και 1932-1933. Αποχώρησε από το Πανεπιστήμιο το 1946.

      Το 1945 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ το 1954 ανέλαβε πρόεδρος της

      Απεβίωσε στις 25 Ιανουαρίου 1956 στην Αθήνα.

      Συγγενείς του Γρηγόρη Παπαμιχαήλ υπάρχουν μέχρι και σήμερα στο Ίππειον Λέσβου.

      Συγγραφικό έργο

      Έγραψε πολλά και σημαντικά έργα καλύπτοντας πολλούς θεολογικούς κλάδους. Δημοσίευσε 70 σπουδαία βιβλία απολογητικά, ηθικά, αγιογραφικά, πατρολογικά, ιστορικά και πάνω από χίλια μικρότερα δημοσιεύματα, εκκλησιαστικά άρθρα και βιβλιοκρισίες. Σε όσα κείμενα υπέγραφε ως Γιώργος Αγιάσσος, αυτά ήταν γραμμένα στη δημοτική. Επίσης, έγραψε κριτικές για ρωσικά βιβλία στο περιοδικό «Γράμματα». Στην έρευνα του συμπεριλαμβάνονται και οι σύγχρονες μελέτες για κάποια «ξεχασμένα» μέχρι τότε πρόσωπα της θεολογίας, τον Γρηγόριο Παλαμά και τον Μάξιμο τον Γραικό.

      Τα σημαντικότερα από τα έργα του ήταν τα εξής: (Όλα τα έργα του εκδόθηκαν στην Αλεξάνδρεια εκτός από αυτά που αναφέρουν διαφορετικά)

      • Στατιστική των χριστιανικών σχολείων της Μακεδονίας (ρωσικά, Αγία Πετρούπολη, 1905)
      • Ο της εν Κωνσταντινουπόλει βιβλιοθήκης του Σεραΐου κώδιξ της Οκτατεύχου (1909)
      • Αποκαλύψεις της ρωσικής πολιτικής εν τη Ορθοδόξω Ελληνική Ανατολή (1910)
      • Σοσιαλισμός και Χριστιανισμός (1911)
      • Αι περί ενώσεως σκέψεις του πρίγκιπος Μαξιμιλιανού και σκέψεις επί των σκέψεων (1911)
      • Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (1911)
      • Η καύσις των νεκρών (1911)
      • Πνευματισμός και Χριστιανισμός (1912)
      • Αθανάσιος Παπαδόπουλος Κεραμεύς (1913)
      • Μάξιμος ο Έλλην (Κάιρο, 1913)
      • Σοσιαλιστικών ειδώλων κατάλυσις (1914)
      • Ελλάδος θρίαμβος 1912-1913 (1914)
      • Ελληνικά προβλήματα (1915)
      • Τα προβλήματα των κόσμων (1915)
      • Εκκλησία και θέατρον (1916)
      • Ο Πόντιος Πιλάτος (1918)

      Στην Αθήνα εξέδωσε τα εξής:

      • Η απολογητική του Χριστιανισμού εν ταις επιστήμαις και ο κύριος χαρακτήρ της συγχρόνου απιστίας (1919)
      • Οι τρεις Ιεράρχαι και ο Αποστάτης (1920)
      • Ο Ιησούς ως ιστορικόν πρόσωπον (1923)
      • Ο Παστέρ και η αυτόματος γένεσις της ζωής (1925)
      • Ο Πασκάλ ως απολογητής του χριστιανισμού (1925)
      • Ιστορικός υλισμός (1937)

      Επίσης μετέφρασε το ποίημα Ο Δαίμονας, του Μιχαήλ Λέρμοντοφ στα ελληνικά.

      ⟶ Wikipedia