Γεννήθηκε στη Σμύρνη^[1] και σπούδασε νομική στο Αιξ της Γαλλίας αποκτώντας διδακτορικό από το πανεπιστήμιο του Παρισιού στις αρχές του 1897. Ασχολήθηκε σε νεαρή ηλικία με τη λογοτεχνία. Το 1902 κέρδισε για την ποιητική συλλογή του «Θεός ο τα πάντα τεύχων» το μόλις ιδρυθέν Πανιώνιον Βραβείον^[2] ενώ ένα χρόνο αργότερα έγραψε ένα θεατρικό μονόπρακτο με τον τίτλο Τρελλός για έρωτα, αν και δεν είναι σαφές πότε ανέβηκε το έργο ή εάν δημοσιεύθηκε ποτέ. Το 1907 μετέφρασε τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή στη δημοτική (αντί για την επίσημη καθαρεύουσα). Η τόλμη αυτή του Σεφεριάδη, «να αναπλάσει το αρχαίο κείμενο του Σοφοκλή σε κοινή καθομιλουμένη 'σκανδάλισε' πολλούς από τους επιφανείς πολίτες (ενν. της Σμύρνης), όταν μετά τρία χρόνια, δηλαδή το 1910, ανέβηκε στον "Αθλητικό Όμιλο": Οι αντιδράσεις άγγιξαν τα όρια της εξέγερσης».^[3] Το 1924 θα εκδoθούν οι μεταφράσεις των τραγουδιών για την Ελλάδα του Λόρδου Βύρωνα, που κάνει, με το ψευδώνυμο Στέφανος Μύρτας σε γλώσσα δημοτική.^[4] Ιδιώτευσε ως δικηγόρος στην Σμύρνη, όπου υπηρέτησε ως νομικός σύμβουλος στο γαλλικό προξενείο.^[5] Η διαμάχη που θα εκδηλωθεί το 1912 σχετικά με την Σάμο, όταν ο Θεμιστοκλής Σοφούλης καθοδήγησε εξέγερση του πληθυσμού κατά των Τούρκων, προκάλεσε το ναυτικό αποκλεισμό του νησιού από την Αγγλία και τη Γαλλία. Ο Σεφεριάδης συμμετείχε στα γεγονότα, για πρώτη φορά με επίσημη ιδιότητα, συνοδεύοντας το Γάλλο πρόξενο της Σμύρνης, στη σύσκεψη των Γενικών προξένων της Αγγλίας, Γαλλίας, και Ρωσίας η οποία πραγματοποιήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 1912 στην αίθουσα συμβουλίων του Κοινοβουλίου της Σάμου.^[6] Το 1913 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.

Το 1919 εξελέγη καθηγητής διεθνούς δικαίου στην νομική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών και το 1920^[7] έγινε τακτικός. Το 1921 απομακρύνθηκε για πολιτικούς λόγους από την θέση του, στην οποία επανήλθε το 1923. Αποχώρησε από το πανεπιστήμιο το 1938 με τον τίτλο του ομότιμου καθηγητή. Διετέλεσε κοσμήτορας της νομικής σχολής (1927 - 1928, 1937 - 1938), προπρύτανης (1934 - 1935) και πρύτανης (1933 - 1934), ενώ μεταξύ 1930 και 1932 ήταν πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Πάντειου Πανεπιστημίου.^[8] Το 1933 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα του διεθνούς δικαίου.^[9]

Επίσης είχε διατελέσει νομικός σύμβουλος του Υπουργείου Εξωτερικών και του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου, μέλος της ειδικής επιτροπής επιλογής καθηγητών του νεοιδρυθέντος τμήματος Νομικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, μέλος του διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης καθώς και μέλος του Συμβουλίου της Επικρατείας κατά την ίδρυσή του.^[10]

Απεβίωσε στο Παρίσι στις 6 Αυγούστου του 1951 από εγκεφαλικό, το τελευταίο από μία σειρά παρόμοιων επεισοδίων. Ετάφη στο προάστιο Εζανβίλ της Γαλλικής πρωτεύουσας.^[11] Ήταν παντρεμένος σε πρώτο γάμο με την Δέσποινα Τενεκίδη με την οποία απέκτησε τρία παιδιά: τον Γεώργιο Σεφέρη^[12], ποιητή και διπλωμάτη, τον Άγγελο Σεφεριάδη, ποιητή, και την Ιωάννα Τσάτσου^[12], συγγραφέα και σύζυγο του Κωνσταντίνου Τσάτσου. Σε δεύτερο γάμο παντρεύτηκε την Γαλλίδα Τερέζ Λεφόρ.