Βίος

Ο Λίνος Πολίτης (21 Σεπτεμβρίου 1906- 21 Δεκεμβρίου 1982) ήταν φιλόλογος νεοελληνιστής, καθηγητής πανεπιστημίου και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Ο Λίνος-Παναγιώτης Πολίτης γεννήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 1906 στην Αθήνα. Ήταν τέταρτος γιος του Νικόλαου Πολίτη, και νεότερος αδελφός του Φώτου και του Γιώργου Πολίτη. Τις εγκύκλιες σπουδές ολοκλήρωσε στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης. Από το 1922 εώς το 1926 σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του θα διατελέσει μέλος του διοικητικού συμβουλίου και πρόεδρος της Φοιτητικής Συντροφιάς (1925-1926). Τον Φεβρουάριο του 1927 έλαβε το πτυχίο και τον Μάιο του 1929 μετά από επιτυχή συμμετοχή του σε διαγωνισμό διορίστηκε επιμελητής στο Τμήμα χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος. Στη θέση αυτή θα εργαστεί έως την εκλογή του, το 1948 στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, με δύο διαλείμματα: το 1932-1935 οπότε σπούδαζε στο εξωτερικό, και το 1943-1945 οπότε ήταν έφορος αρχαιοτήτων στην Πάτρα. Τον Ιούνιο του 1931 αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών με θέμα της διατριβής του Ελληνικά χειρόγραφα της Σερβίδος βασιλίσσης Ελισάβετ. Η διατριβή θα παραμείνει ανέκδοτη στα ελληνικά αλλά θα δημοσιευθεί στα γερμανικά στην επετηρίδα Byzantinoslavica (1930). Μετά από επιτυχημένη συμμετοχή του σε διαγωνισμό του Υπουργείου Παιδείας θα πραγματοποιήσει συμπληρωματικές σπουδές σε επιστημονικά κέντρα του εξωτερικού: Μόναχο, Βερολίνο, Παρίσι (Ιούνιος 1932-Σεπτέμβριος 1935): πέντε εξάμηνα στο Μόναχο κι από ένα σε Βερολίνο και Παρίσι. Αντικείμενα που μελετά είναι η κλασική αρχαιολογία, η κλασική και η βυζαντινή φιλολογία. Αν και δεν διορίστηκε στην αρχαιολογική υπηρεσία κατά τον μεσοπόλεμο, συμμετείχε σε ανασκαφές στην Ικαρία το 1938 και 1939. Στην Εθνική Βιβλιοθήκη επικεντρώνεται σε παλαιογραφικές και κωδικολογικές μελέτες. Αφού υπηρέτησε από τον Ιούλιο του 1943 έως τον Ιούλιο του 1945 στην Εφορεία Αρχαιοτήτων Πάτρας, επέστρεψε στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Τον Φεβρουάριο του 1948 εκλέχθηκε τακτικός καθηγητής στην έδρα Νεότερης Ελληνικής Φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Δίδαξε 21 έτη, έως το 1969, οπότε αποχώρησε διαφωνώντας με τον θεσμό του Επιτρόπου που είχε καθιερώσει στα Πανεπιστήμια η Χούντα των Συνταγματαρχών. Στο διάστημα αυτό διετέλεσε δύο φορές κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής (1952-1953 και 1961-1962). Κατά την διάρκεια της Ακαδημαϊκής του δράσης στη Φιλοσοφική Σχόλή Θεσσαλονίκης προώθησε τη σύσταση του Τμήματος Μέσων και Νεότερων Ελληνικών Σπουδών (1965) κ.εξής. Στις 20 Μαρτίου 1980 εκλέχτηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα της Νεότερης Ελληνικής Φιλολογίας και στις 19 Μαΐου 1981 έγινε επίσημη υποδοχή του στην Ακαδημία.

Εργογραφία

• Γύρω στον Σολωμό, εκδ Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα, 1995
• Συνοπτική ιστορία της νέας ελληνικής λογοτεχνίας, εκδ. Δωδώνη, 1987.
• Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, εκδ Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα, 1998
• Οι βιβλιοκρισίες 1926-1973, εκδ. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα, 2002