Δυοβουνιώτης, Κωνσταντίνος Ι. (1872-1943)

Dyobouniōtēs, Kōnstantinos Iōannou (1872-1943) ('Αλλο) | Diobouniotis, Constantin (1872-1943) (Αγγλική)

  1. Πρόσωπο
  2. Άνδρας
  3. 1872
  4. Πάτρα
  5. 10 Φεβρουαρίου 1943
  6. Αθήνα
  7. Ελληνικά
  8. Τάξις των Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών
    9. Ακαδημία Αθηνών (1928 - 1943)
  9. Ακαδημία Αθηνών (1928 - 1943)
  10. Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (1931 - 1932)

    • Βιογραφικά στοιχεία

      Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1872 και ήταν εγγονός του αγωνιστή του 1821, Γιάννη Δυοβουνιώτη και αδελφός του νομικού Γεωργίου Δυοβουνιώτη. Φοίτησε στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή και στη συνέχεια σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών της οποίας αναγορεύθηκε διδάκτωρ το 1897, και συνέχισε σπουδάζοντας θεολογία και φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας και της Χάλλε τα τρία επόμενα χρόνια. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα διορίστηκε καθηγητής στη μέση εκπαίδευση (Αρσάκειο και Πρακτικό Λύκειο) (1902-1914) και το 1915 στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή. Δίδαξε σε αυτή μέχρι το 1938.[1][2][3]

      Το 1903 εξελέγη υφηγητής ιστορίας των δογμάτων στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, και από το 1904 άρχισε να διδάσκει δογματική. Το 1919 εξελέγη τακτικός καθηγητής της δογματικής και της ηθικής στη θέση του Χρήστου Ανδρούτσου ο οποίος παύθηκε για πολιτικούς λόγους. Το 1920 όμως ο διορισμός του ακυρώθηκε και επαναδιορίστηκε το 1922 στην ίδια θέση.[1] Υπήρξε πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών το ακαδημαϊκό έτος 1931-1932[4] και κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής[5] κατά τα ακαδημαϊκά έτη 1926-1927 και 1936-1937. Αποχώρησε από το Πανεπιστήμιο το 1938, λόγω του ορίου ηλικίας και ονομάστηκε ομότιμος καθηγητής.[3]

      Το 1927 διορίστηκε διευθυντής θρησκευμάτων στο υπουργείο παιδείας[1] το 1928[6] εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών της οποίας υπήρξε και γραμματέας.[3] Απεβίωσε στην Αθήνα στις 10 Φεβρουαρίου 1943.[7]

      Έργο

      Διηύθυνε το περιοδικό «Ιερός Σύνδεσμος» της Μητρόπολης Αθηνών (1905-1917) και «Νέος Ελληνομνήμων» (1921-1927) μετά τον θάνατο του Σπυρίδωνος Λάμπρου.[2] Εκπροσώπησε την Ελλάδα αρκετά εκκλησιαστικά συνέδρια. Ακόμη, πραγματοποίησε παλαιογραφικές έρευνες σε βιβλιοθήκες δημοσιεύοντας ανέκδοτα κείμενα θεολογικού κυρίως περιεχομένου, ενώ συνέταξε και δημοσίευσε καταλόγους χειρογράφων από διάφορες βιβλιοθήκες.[3]

      Έγραψε περισσότερες από 100 εργασίες και άλλα πολλά δημοσιεύματα, κυρίως της ειδικότητας του. Αρχικά το περιεχόμενο τους ήταν δογματικό και στη συνέχεια ιστορικό. Συνέγραψε ακόμη λήμματα σε εγκυκλοπαιδικά λεξικά καθώς και σχολικά εγχειρίδια. Σε συνεργασία με τον αδελφό του Γεώργιο Δυοβουνιώτη εξέδωσαν την συλλογή «Βασιλικά» με περιεχόμενο την ελληνική νομοθεσία. Μεταξύ αυτών:[3][8]

      • Ιωάννης ο Δαμασκηνός (1903), διατριβή επί υφηγεσία
      • Η μέση κατάστασις των ψυχών (1904)
      • Η Δογματική του Χρήστου Ανδρούτσου κρινομένη (1907). Στην κριτική αυτή ανταπάντησε ο Χρήστος Ανδρούτσος με το έργο του Δογματικαί Μελέται, ο Δυοβουνιώτης ανταπάντησε με το Οφειλομένη απάντησις (1908) προτού απαντήσει και πάλι ο Ανδρούτσος, ενώ στη διαμάχη παρενέβη και ο Δημήτριος Μπαλάνος (Κρίσις της Δογματικής του Χ. Ανδρούτσου (1907))
      • Τα Μυστήρια της Ανατολικής Εκκλησίας εξ απόψεως δογματικής (1912)
      • Ορθοδόξου Εκκλησίας (1913)
      • Περί αφορισμού (1916)
      • Σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας (1916)
      • Ο νομοκάνων του Μανουήλ Μαλαξού (1916)
      • Νομοκανονικαί μελέται (1917)
      • Το μυστήριον του χρίσματος εξ απόψεως κανονικής (1919)
      • Περί της ενώσεως της Αγγλικανικής Εκκλησίας μετά της Ορθοδόξου και του κύρους των Αγγλικανικών χειροτονιών (1932)
      ⟶ Wikipedia