Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΜΑΚΕΔΩΝ.

  1. (01) BIBLIOGRAPHIE HELLENIQUE XV-XVI TOME PREMIER
  2. 129. Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΜΑΚΕΔΩΝ. [Au r° de I'avant-demkr {.} In Vinegia per Francesco Rampazerto : ad Instantia di M. Damian di Santa Maria. M.D.LIII. Petit in-4° de 52 feuillcts non chiffres et ne formant qu'un seul eahier signe a. Le dernier f. et le verso de Tavant-dernier sont blanes. Marque d'Andre Counadis sur lc litre, an verso duquel un bois avec cette legende : 1. Apud W. Wagxkb, Carmiiw gneca medii sevi, ρ I. 2. Carolina grxca medii wvi. nji. 1-27. SEIZIEME SIECLE. 287 ό βασιλεύς Νεχτεναβός. Autres bois dans le texte. Le poeme commence en tete du f. 2 recto, par I'intitule suivant : ΓΕΝΝΗΣΙΣ, ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ, ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΪ ΤΟΓ ΜΑΚΕΔΩΝΟΣ ΔΙΑ ΣΤΙΧΟΓ. II se termine par ces deux vers (f. 50 r") : "Εζησε δε 'Αλέξανδρος χρόνους τριαντατρίους, τον θάνατον γάρ έλαβε «ύτός 1% τους ίδιους. Enfin, aux ff. 50 (ν°) et 51 (ι-0), on lit l'importante postface suivante : Έτοϋτο το βιβλόπουλον ςη Βενετία τυπώθη ' εκείνος που τό τύπωσε μεγάλα γάρ έπόθει ναΰρη τα κατορθώματα και πράξες τ' Αλεξάνδρου. καί πώς έθανατώθηκε 'κ τα χέρια του Κασσάνδρου, να εΰ'ρη κή άθιβόλαιον1 νάναι διωρθωμένο ε'ισε σκοπόν καί έννοια καί όρθογεγραμμένο. Λοιπό 'λάχε καί ηύρε το, κ' είχε τό έναντίο άπ' ολα ό'σα είπαμε, καί να ειπώ τό ποίο " σφαλτό καί αδιόρθωτο, καί κακογεγραμμένο, κη άπό την παλαιότητα ήτον διεφθαρμένο. Εκείνος ό'που τώβαλε εις στίχον καί εις ρίμα ευρίσκεται ςην Ζάκυνθον, κ' έκαμε μέγα κρίμα που δε μας ευεργέτησε τό εδικό του γράμμα/ τό να τό μάθη ώλπιζα στέλνει το έν τω άμα, έπεί εγώ τοΰ μήνυσα καί παρακάλεσα τον, για να τό στείλη το λοιπόν εγώ δεήθηκα τον. Πλευσίματά 'ρχονται πολλά εδώ ς-ην Βενετία, τό πώς ουδέν τό έ'στειλε ούκ οίδα την αιτία. Ήμεις τό ημπορέσαμε έκάμαμε με κόπον ¦ κή αν έ'ν' σφαλμένο τίποτες είσέ κανέναν τόπον, σε ρίμα ή είςεννοιαν, ή εις κανέναν τρόπον, 1. άθιβόλαιον (= άνθιβόλαιον, άντιβάλαιον), une copie. 288 BIBL10GRAPHIE HELLENIQUE. το σφάλλειν εναι των βροτών και των θνητών ανθρώπων. Λάβετε γαρ και πάρετε τούτην την ιστορία, να 'δητε κατορθώματα, Λεζάνδρου την παιδεία. Ανδρεία γαρ έκέκτητο κη αύτην την σωφροσύνη ¦ ίδέτ' αν ήτον σώφρονας κ' είχε δικαιοσύνη. Γυναίκα γαρ τοΰ Δαρείου είχε 'χμαλωτισμένη, μ' Ικείνην δεν έμοίχευσε σαν τώχουν 'μοιασμένοι ¦ πουτον εις την νεότητα και είχε έζουσία, το συνειδός τον έλεγχε, κ' έφυγε ανομία. Αύτίνο 'γώ διάβασα, γραμμένο γαρ το είδα εΐσέ βιβλίον εμμορφον, ς-όν 'στορικόν Σουίτα. Ευνούχος της βασίλισσας έφυγε είς Δαρεΐον, κ' ερώτησε τον Δαρείος για των «ύτοϋ παιδιών, αν ζτ) καΐ ή μητέρα του κη αύτίνη ή γυνή του, και άπ' εκείνον έμαθε τ' αγάπα ή ψυχή του. Λέγει του ¦ « ή κυράδες μου βασίλισσαις καλούνται, καΐ άπαί τον λλέζανδρον πολλά ευχαριστούνται. Κυρά μου ή βασίλισσα εναι με την τιμή της, τινάς ουδέν την έγγιζε αύτην ε'ις το κορμί της. » Σαν τ' άκουσεν δ Δαρείος, ςον ούρανόν κοιτάζει, τάς χείρας του άσηκωσε, καί τον θεόν δοξάζει. « Ευχαριστώ σου, είπε, Ζεϋ, έσέν τη βασιλεία, όπώδωσες και των φθαρτών ταύτην την έζουσία, και βασιλεύουν έπί γης με θέλημα δικό σου " σύ βασιλεία μου έδωσες, κή αν εναι δρισμός σου, αύτίνη φύλαξον έμοί, ε'ι δε καί ού θέλησης, τό κράτος, το βασίλειον θέλης να μοϋ στέρησης, παρακαλώ σ' λλέζανδρου αΰτίνο νά χαρίσης, και άλλα περισσότερα βασίλεια να δωρήσης. » Ίδέτε τί κατόρθωμα εναι ή σωφροσύνη, γιά τον έχθρόν παρακαλεΓ, καί πέφτ' ε'ις δουλοσύνη! Ένετυπώθη τό λοιπόν, έλαβε γαρ καί τέλος έτούττ) η ίστόρια και το ώραΐον [χέλος, ετει [Λετά την λύτρωσιν ανθρώπων γαρ την νέα χίλια πεντακόσια δις δέκα και ε'ννέα, ςας δεκαπέντε του αηνός λέγω του σεπτειζ-βρίου, κόπος και δεξιότητι Ζηνου του Διψ.ητοίου. S'appuyant sur une fausse interpretation de ce dernier vers, les Grecs ont toujours attribue ΓAlexandre a Demetrius Zenos1; les vers 11-18 de la presente postface suffiront seuls a rectifier cette erreur. L'auteur de ce poeme est peut-etre Marc Depharanas, de Zante. Bibliotheque royale de Munich, A. Gt. b. 47. 1553