The present study in epilepsy originated from a working hypothesis which we formulated in an attempt to explain the mechanism of postictal paralysis, a clinical phenomenon which may appear in a member of the body after prolonged Jacksonian seizures. Although postictal paralysis is attributed to purely cerebral processes its pathogenetic mechanism has not been elucidated. The hypothesis
which constitutes the basis of this study proposes the participation in the evolution of this phenomenon of reversible cellular alterations of motor neurons, at the level of the spinal cord, resulting from the prolonged afferent impulses during seizures. In order to test this hypothesis we originally approached the problem by way of experimental neurophysiology in the cat. We soon, however, oriented our research to man after securing valuable postmortem material from several cases of epilepsy.
Στην εργασία αυτή παρουσιάζονται τα πορίσματα μιας έρευνας στον τομέα της επιληψίας, μιας έρευνας, η οποία, ξεκινώντας από γνωστή κλινική παρατήρηση, στηρίχθηκε σε μια υπόθεση, που διατυπώθηκε για ερμηνεία αυτού του νευρολογικού φαινομένου. Η κλινική παρατήρηση είναι η μετακριτική παράλυση, που επέρχεται μετά παρατεταμένες εστιακές επιληπτικές κρίσεις σπασμών σε μια περιοχή του σώματος. Όταν η επιληπτογόνος εστία εντοπίζεται στην κινητική χώρα του φλοιού του ενός εγκεφαλικού ημισφαιρίου, τότε οι σπασμοί κατά την κρίση εκλύονται στην αντίστοιχη περιοχή-πρόσωπο, άνω ή κάτω άκρο-του αντιθέτου ημιμορίου του σώματος. Όταν οι εστιακές αυτές κρίσεις παρατείνονται ή είναι αλλεπάλληλες και συχνές επί μακρό διάστημα, τότε η κατάσταση αυτή αποτελεί το Status Epilepticus, σύμφωνα με τον διεθνώς καθιερωμένο λατινικό όρο.
