- (10) BIBLIOGRAPHIE HELLENIQUE XVIII TOME DEUXIEME
- 1019 * ΠATEPIK0N TOT EN ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΙΙΜΩΝ ΓΡΉΓΟΡΙΟΥ ΤΟΓ ΔΙΑΛΟΓΟΥ, ΠΑΙΙΑ ΡΩΜΗΣ. Έν ω περιέχοντα*. Βίοι των έν 'Ιταλία 'Οσίων Πατέρων, υπ' αΰτοϋ* μΐν Λατινιστί συγγραφέντες, ΠΑΡΑ ΔΕ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΖΑΧΑ- ΡΙΟΥ ΠΑΙΙΑ ΡΩΜΗΣ Εις τήν Έλληνικήν μεταφρασθέντες· νυν δε εις το κοινον παρά ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΔΑΠΟΝΤΕ, Του Μετο- νομασθέντος Καισαρίου, του εκ τής νήσου Σκοπέλων, προς χρήσιν κοινήν, και ώφέλειαν των άναγινωσκόντων. 'ΛοιερωΟέν δέ τω θεοφιλέ- στατο», και Λογιωτάτω Επισκοπώ τής 'Αγιότατης 'Επισκοπές ΡΥΜΝΙΚΟΥ ΤΗΣ ΕΝ ΚΡΑΓΙΟΒΑ, ΚΥΡΙΩ ΚΥΡΙΩ ΚΑΙ- ΣΑΡΙΩ, Ούτινος Δαπάνη νυν ΙΙρώτον και έτυπώθη. αψπ'. ΕΝΕΤΙΗ- ΣΙΝ, 1780. Παρά Νικολό*.) Γλυκεϊ τω ές 'Ιωαννίνων. CON LICENZA de' slperiori. ln-8° de λά (31) pages chiiVrees en grec, 1 page occupee par le portrait de saint Gregoire, et 608 pages. Rarissiine. La disposition du titre n'a etc gardee que pour les cinq premieres lignes. En tele du volume on Irouvel'epitre dedicatoire suivante : Σεβασμιότατε μοι πάτερ καϊ δέσποτα. Ιδιον είναι του Οεοϋ να εργάζεται και να τελειόνη εκείνα όπου θέλει μόνος, ώς μόνος παντοδύναμος, κατά το γεγραμμενον « πάντα'όσα ήΟέλησεν ό κύριος έποίησεν έν τω οϋρανω καί έν τγ} γη ». Του δέ άνθρωπου ίδιον είναι να ορέγεται μέν τα δέοντα και νά ενεργή τά θεά- ρεστα. νά τά τελειόνη δέ πάντα με τήν (ϊοήΟειαν του Οεοϋ, τινά δέ και ANNliE 1780 341 με τήν συνδρομήν τοΰ πλησίον, εύδοκοΰντος τοΰ Οεοΰ. Κάγώ λοιπόν ο ταπεινός έπεθύμησα και έκαμα (ώς εγώ νομίζω) έργον χι των δεόντων ή θεαρέστών έξηγήσας το ΙΙατερικ'ον βιβλίον τοΰ έν άγίοις πατρός ημών Γρηγορίου τοΰ Διαλόγου, μόνος δε μή δυνάμενος νά τ'ο τελειώσω, προσκαλώ συνδρομητήν και παρακαλώ ώς συντελεστήν τών καλών, τον πάρα Οεοΰ (έξ ου παν αγαθόν και καλόν) καλώς και έπϊ καλοΐς δωρη- Οέντα ήμΐν καλόν καϊ λίαν καλόν ποιμένα τών λογικών προβάτων και αρχιερέα, τήν υμετέραν σεβασμιότητα. Είναι δε τό τέλος τό τελειο- ποιούν τό βιδλίον τής νέας ταύτης έξηγήσεως ό τύπος, οτιδιατου τύπου διάδοσις* άλλέως είναι ώς κήπος κλειστός και βρύσις βουλλωμένη. Κήπου δέ κεκλεισμένου και πηγής έσφραγισμένης τί τό όφελος ; Δια του τύπου λοιπόν ή διάδοσις, δια τής διαδόσεως ή ωφέλεια, δια τής ωφε- λείας ή τιμή και μνήμη τών αγίων, δια δε τής μνήμης δόξα Οεοΰ, τοΰ ένδοξαζομένου έν ταϊς μνείαις τών αγίων αΰτοΰ. 'Από δέ τής δόξης του θεοΰ ώς άπό πηγής πηγάζει και προέρχεται πλουσίως καϊ ό προς τον αίτιον του τύπου ένδοξος μισθός, και πρόσκαιρος και αιώνιος. Ό τύπος και δεν είναι έ'ργον έμόν, είναι Ιργον πλουσίων ανδρών, φιλόθεων δέ ψυχών, έργον αρχόντων, έργον αρχιερέων. Και τίς τών νυν αρχιερέων τής αρχιερατικής αυτής μεγαλειότητος μάλλον φιλόθεος; ή τίς τής υμετέρας σεβασμιότητος μάλλον συνδρομητής καϊ συντελεστής τών καλών και θεαρέστών πράξεων ; Και μάρτυς προς τοις άλλοις τό Ρύμ- νικον και ή Κραγιόόα ό θρόνος της' έν ω ερρευσαν κρουνηδόν και άεν- νάως ρέουσι τα ρείθρα τής σής χριστομιμήτου χρηστότητος, οί άνακαι- νισμο'ι τών εκκλησιών, αϊ άνοικτιδομαΐ τών τυπογραφιών, αί συστάσεις αϊ τών σχολών, α! προστασίαι τών ορφανών, αί κυβερνήσεις τών ενδεών, αί επισκέψεις τών ασθενών καϊ, ίνα μή ενα προς ένα τά πάντα έπαρι- θμώ, λέγω 'ότι τά πάντα κατά θεόν, τά τής υμετέρας θεοφιλούς ψυχής και θεόφρονος. "Ενεκεν τούτων, θεοφιλέστατε, κάγώ ό ταπεινός τήν παροϋσαν ϊεράν βίβλον τεθαρρηκώς αύτη άνατίθημι, ίνα του τύπου, τοΰ τέλους ου ένεκα γέγονεν, έπαξιωθή. Ταύτης δέ τούτου άξιωθείσης, 'έξει κατ' άξίαν και ή Οεοφιλία της τήν βίβλον κήρυκα τής ευεργεσίας της, σάλπιγγα τής κοινωφελούς αυτής διαθέσεως διά τών έν αυτή λόγων έν οίς πρόσεστιτό ώφέλιμον καίχαρμόσυνον. Ό γάρ θεός δεν έδωκεν εις τό παν τιμιώτερον, άπό τον άνθρωπον, εις τον άνθρωπον άπό τό λογι- κόν, εις τό λογικόν άπό τόν νουν, εις τόν νουν άπό τήν σοφίαν, εις τήν 342 BIBLIOGRAPHIE HELLENIQUE σοφίαν άπό τα γράμματα, εις τα γράμματα άπό τήν άλήθειαν, εις τήν άλήθειαν άπό το ώφέλιμον και εύφρόσυνον. Αυτά και τα δύο ώ; τόσο τίμια, ώ πάντιμος και Ιερά κεφαλή, εις ενα καΐ τό αυτό τοΰτο βιβλίον τό Πατερίκόν όμοτίμως συμπεριέχονται, εις τον αυτόν τόμον, ώς εις ο'ικεϊον τίμιον τόπον συντόμως συμπερικλειονται. Έξει δε πάντως, έ'ξει και τους έν τωδετω τόμω, ώς ένσκηνώματι άγίω συσκηνοΰντας άγιους, πρεσβεύοντας δπως χάριν τής προς αύτους ταύτης χάριτος, τής του βιβλίου αυτών έντυπώσεως, κα'ι ή άρχιερωσύνη αυτής έπαξιωθή και σύσκηνος γένηται και σΰν αύτοΐς και πδσι τοις άγίοις όοξάζη τής δόξης τονκύριον" ότι αύτώ πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκϋνησις ε'·ς τους αιώνας των αιώνων, αμήν. Έν έτει σωτηρίω *ψοζ', Ιουλίου ά. Τής υμετέρας θεοφιλέστατης σεβασμιότητος δούλος ταπεινός Καισάριος Δαπόντες. Cette epitre dodicatoire est suivied'une preface, h laquclle nous emprunlons le passage suivant : Εις τό τέλος το3 βίου έκαστου των αγίων έσυνθεσα εγώ κα'ι μεγαλυ- νάριον, κα'ι έπρόσθεσα κα'ι ταύτα, ώς φαίνονται, ώς ενα Tt ήδυσμα τοις άναγινώσκουσιν. Εις δε τό τέλος έκαστου βιβλίου έσυνθεσα κα'ι έπρόσθεσα άπό ενα ϋ'μνον εις τήν θεοτόκον. Πρέπει γαρ, ώς βασίλισσα καιάγγέ- λο>ν κα'ι αγίων να συνόοξάζεται μετ' αυτών, κα'ι να έχη τον οΐκεΐον τόπον, ώσπερ τις βασιλεύς έχει τον θρόνον άναμέσον των μεγιστάνων αύτοΰ κα'ι αρχόντων. Εις δε τό τέλος τών τεσσάρων βιβλίων έπρόσθεσα κα'ι τον βίον του άγιου Έπιφανίου, επισκόπου Κύπρου, συγγραφέντα μεν πάρα τών δύο αύτοΰ μαθητών ελληνικά, έξηγηθέντα δε παρ' έμοϋ, ώς άξιον και τούτον και έξαίσιον όντα κατά άλήθειαν, κα'ι ώς σπάνιον και δυσεύρετον, καθώς και τά βιβλίαταΰτα του Διαλόγου, κα'ι ωσάν όπου και αυτόν κάνεις ά'λλος εως τήν σήμερον δεν τόν έξήγησεν. Έσυνθεσα οέκαί έπρόσθεσα κα'ι μικρόν έγκώμιον προς τόν αγιον. Εις δε τό τέλος τούτου έσυνθεσα και έπρόσθεσα λόγον πανηγυρικόν εις τόν άγιον Τρη^ί- ριον Νεοκαισαρείας τόν Οαυματουργόν, διά τήν όμωνυμίαν τοΰ Γρηγο- ρίου ονόματος, και διά τήν ξε-/ωριστήν ε!»λάί·ιαν όπου ϊχω εις αυτόν. Έπρόσθεσα εις τό τέλος του και ά'λλον ύ'μνον εις τήν ΙΙαναγίαν. Εις δ= τό τέλος τούτου έπρόσθεσα %τι\ ένα λόγον ή μίαν εΰνήν ο'.εξοδικήν, ΛΝΝίΕ 1780 343 έξαγορευτιχήν, ίστορικήν χα: θεολογικήν. Μετά δέ τούτον, έγκώμιον ουλακ^ς, καί άλλα διάφορα, λόγου τε καί γραφές, νομίζω, επάξια. Τα όποια πάντα, αγαπητοί αδελφοί καί φιλόχριστοι, δΐξασθε και άναγινώ- σκετε, etc. A la page ΐς·' on lit la note suivante : Έγράφη οικία χειρί έν τη παροικία του αγίου "Ορου;, έν τί) Ίερα, Βασιλική τε, και Πατριαρχική μονή των 'Αγίων ένδοξων Μεγαλομαρ- τύρων του Χρίστου Τεσσαράκοντα, τί; επιλεγόμενη πρώην μέν τοϋ' Χει- μάρρου, ύστερον τοϋ Ξηροποτάμου, νυν δε τοΰ Χλιοροποτάμου. On peut conclure, avec beaucoup de vraisemblance, de la sous- criplion ci-dessus, que le present volume a eto imprime sur une copie autographe de Dapontes. Bibliotheque nationale d'Athenes : Theol. 1672 (recent 54!i7). 1020* ΙΙΡΟΣΚΙ'ΝΗΤΑΡΙΟΝ ΤΙΙΣ ΑΓΙΑΣ ΠΟΛΕΩΣ ΙΕΡΟΥΣΑ- ΛΗΜ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΠΑΛΑ1ΣΤΙΝΗΣ Μεταγλωτισθέν τουρκιστί παρά τοΰ Παν.ερωτάτου και Λογιωτάτου Μητροπολίτου Άγκυρας Κυρίου Σεραφείμ τοϋ Πισσιδίου, οντος πρώτερον Άρχιμανδρίτου τ^ς Σεβάσμια; μονη"ς τοΰ Κΰκκου, νΰν τρίτον μετατυπώθεν επιταγή μ'εν τοΰ Mx/αριωτάτου καί 'Αγιωτάτου Πατριάρχου τών 'Ιεροσολύμων, Κυρίου 'Λβραμίου, Δαπάνη δέ τοΰ Πανοσίωτάτου ΚαΟηγουμένου τη"; έν Βου- κουρεστίω μονη"ς τοΰ αγίου Γεωργίου, Κυρίου Ίωάσαφ τοΰ Πελοπον- νησίου, καί αφιερωθέν παρ αΰτοΰ τω Παναγίω καί Ζωοδόχω τάφω τοΰ Κυρίου, δ;ά ψυχιχήν του σωτηρίαν, εις διανομήν τοις εύσεβε'σι χριστια- νοί;. ΚΟΤΛΤΟΓΣΕΡΡΙΦ ΑΖΗΜ ΜΟΓΠΑΡΕΚ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΦΕΝΤΙΜΙΖΗΝ ΜΕΒΛΟΤΤ ΟΛΟΥΠ ΑΓΙΑΚ ΠΑΣΤ1ΓΗ ΓΕΡΗΝ ΖΙΑΡΕΤΝΑΜΕΣΣΗ. Παρά Ιωάννη Γόττλοπ Εμμανουήλ Βρε'ϊτκοπφ. έν Λειψία τη; Σαξωνίας. 1780. On lit en outre, a la ligne 8 du titre original, les mots ΕΠΙΣΤΑΣ. ΠΡΟΚΟΠΙ., places Tun a gauche et I'autre a droite de la ligne ; puis, en regard de la ligne 15, les mots ΙΕΡΟΔΙΔ. ΠΕΛΟΠΟΝ, dis- poses de la meme facon. Ces abreviations signifient : Επι- στασία Προκοπίου Ίεροδιδασκάλου Πελοποννησίου. In-4° de 10 pages, 2 feuillets et 11 pages (incomplet). Cahiers A de 4 ff., Β de 6 ff., C de 4 ft"., etc. (s'arrete a K, p. 80). — Page 1, titre; p. 2, blanche; p. 3-10, dedicace en grec de Joasaph du Pelo- ponnese au St. Sepulcre. Suivent 2 ft", contenant un avis aux lec- teurs en grec et en turc. Puis la pagination se poursuit a partir de la page tl. Pages 71 et suiv., petit άπόδειπνον. Bibliotheque de Chilandar au mont Atltos : 204.
- ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΖΑΧΑ-ΡΙΟΥ ΠΑΙΙΑ ΡΩΜΗΣ
