- (14) Ελληνική Βιβλιογραφία (ci. 1466-1800). Τόμος δεύτερος. (Παράρτημα) - Προσθήκαι - Συμπληρώσεις - Διορθώσεις
- 1169.~ DE / MENSIVM VITUS./ SPECIMEN INAUGURALE MEDICUM / QUOD / CONSENSU / GRATIOSI MEDICO RUM ORDINIS / IN REGIA FRIDE- RICIANA / PRO / GRADU DOCTORIS MEDICINAE / DIE XXVII. SEPT. MDCCC / LEGITIME OBTINENDO / PUBLICO ERUDITORUM EXAMINI / SUBMITTIT / AUCTO R STAVRUS POLISO MOSCHO,/ THESSALO- NICENSIS./ HALAE,/ IN OFFICINA ΒΑΤΗΕΑΝΛ. 22 έκ. — σελ. 40-Be thesda, MD: U.S. National Library of Medicine W4 HI 8 1800 M4 Εις a. [3]: Τω j ΦΙΛΟΣΤΟΡΓΩΤΛΤΩ /ΜΟΙΚΑΙ / ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΩ ΠΑΤΡΙ / ΚΥΡΙΩ ΚΥ- ΡΊΩ j ΠΟΛΙΖΩ Χ: ΜΟΣΧΟΥ / τω εκ Θεσσαλονίκης / τάς δε των μαθημάτων μου / άπαρχάς μεθ' νίϊκής ύποκλίσεως / άνατίθημι. Εις σσ. [5-8]: ΕΥΓΕΝΕΣΤΑΤΕ ΜΟΙ ΠΑΤΕΡ! Ουδέν άλλο μοι, Πάτερ φιλοζοργώτατε, ή σοι τον ακαδημαϊκού τούτου πονηματίον μοι< προσαγωγή και. προσφώνησις βούλεται, η τοϋθ' όπερ ευγνώμων υ!ύς πατρί ε ϋεργετικωτάτι;) οφείλει, την ι'ίκραν φημι εύ- γνωμοσύνην μου και διά ταύτης τρανώς κηρύξαι σοι τω φιλοζόργι» μοι πατρί, ες τέλος άγαπήσαντί με, και άφθόνως μοι τάς πατρικάς σου έπισωρεύσαντι ευεργεσίας. Σι) γάρ, πατέρων κάλλιζε! νπεραγαπών με, ουκ έπαυσα) έκ πρώτης φασί, // της έμής τοϋ ζην γραμμής, καθοδηγών με εις πάν αγαθόν και σωτήριοι·, προτρέπων μεν συνεχώς έπι τα καλά, άποτρέπων δ' από των κακών. Έπε'ι δέ με και παιδείας έχειν ώραν έκρινας, ου μόνον μοι διδασκάλους επιζήσας, τά ιερά διδαχθήναι με έκέλευσας γράμματα, άλλα και τι) όμηρικόν ως «αλλοδαπή αϋξει νόον» έκ πείρας είδώς, εις εύρωπην με έξέπεμψας, Ιν' αϋτόθεν τήν ώφέλειαν καρπωσόμενος, μάλλον τάς ψυχικός μου καλλιεργήσω δυνάμεις. Τι δε; άρ' άρκεΐν μοι ταϋτα ένόμισας; οΰμενονν γνούς δέ με τω περί τήν ίατρικήν τέχνην έρωτι τραυματισθέντα, κωλντής μεν τούτου ήκιζ' έγένον, ασμένως δ' έπέτρεψας, τοϋ υίοϋ τον προς τήν ιεράν τών άσκληπιαδών τέχνην πόΟον έκπληρών, άνθ' ών και παν αγαθόν, δ,τι ποτ αν αυτός τή δνζύνω άνθρωπότητι // προσοίσοιμι, σοι μόνω οφείλει' πώς αν εγωγε ΰψος ευγνωμοσύνης και υ'ιϊκής αγάπης έξείποιμι, ΰπερ ζεντωρική τις φωνή και δημοσθένειος γλώσσα μόγις έξειπείν εχοιντο; άλλα γάρ ή έμή καρδία μόνη, ής έπι μέσης άγαλμα της σής πατρικής αγάπης και τών άπειρων σου ευεργεσιών ές άει περιφέρω, τήν της γλώττης μου άτονίαν άναπληρωσάτω, αυτή νοερώς τον σεβασμιώτατόν μοι πατέρα περιπτυσσομένη εκφράσει δήπουγε πλείω πάσης ρητορικής και ποιητικής γλώσσης. Δέξαι, γοϋν, Πάτερ μοι αγαθέ και γλυκύτατε! ευμενώς της προς με εύνοιας κα! γοργής σου τάυτ« τα χαριζήρια, δέξαι ών πάλαι ποτέ κατέθου σπερμάτων τους καρπούς, δέξαί φημι τών ακαδημαϊκών μου πόνων τάς άπαρχάς, μικράς μέν ούσας, αλλά τοϋ // προσφέροντος τήν τε γνώμην εύχάριζον, αγάπα δέ με και τοϋ λοιποϋ τοις ϊσοις, και εύχου μοι ευτυχή εΰόδωσιν τών μελλόντων επιχειρημάτων μου. Της σής πατρικής εννοίας όλως έξηρτημένος εύπειθέστατος υιός Στ. Π. Μ. Εις σσ. [37]-40: Σταύρω Π. Μόσχου τω ' Ιατρώ Ά 0 α ν άσ ι ο ς ό Ίωα ν ν ίδ η ς εΰ πράττειν ~Ημος δ' ήριγένεια φάνη ροδοδάκτυλος ηώς. Ήκεν ιδού, ώ φίλος! ή λαμπρά εκείνη και γεράσμιος ήμερα, έν ή ότοϋ'Ασκληπιοϋ θίασος ένορώντές, Σοι, οσα τον άριζον Ίατρόν, το τιμιώτατον τών έν Άνθρώποις, τήν ύγείαν επιτετραμμένοι; έχειν κρίνεται τον της Παιωνίας στέφανον, δν Αντόςγε ιδρώτάςτε ουκ ολίγους καταβολών, συνέπλεξας, τή θεσπέσια Σου έπέθηκαν κορυφή. Έμέ δέ ατε και αΰτόπτην της χαρμόσυνου ταύτης τελετής γενόμενοι; πώς οϊει ύφ' ηδονής τήν // ψυ· χήν διατεθήναι; χαίρω γοϋν και σννήδομαι Σοι μεν, οτι τήν πολλοίς άβατον ταύτην όδόν Πενταέθλοι τινι γενναιότητι όιανύσας, ές αυτά ως αληθώς τά τοΰ 'Απόλλωνος άνελήλυθας άνακτόρια, οπού όή και οτής Παιωνίας λειμών ήδη αναφανδόν Σοι άνέωκται, τή δ' Ένεγκαμένη ώς μετ ολίγον το Ιδιον εαντής Τέκνον Ίατρόν πολυίστορα, παιδείας τε και άρεταϊς κοιμώντα ύποδεξομένη ή δη και έπι τούτω πάση διακεχυμένη τή ψιχή εκφωνήσει δήπουγε. Αϊ Ζεν τε Πάτερ, και 'Αθηνά, και "Απολλον! Τοιούτοι μοι δέκα εϊτον 'Αχαιών! Πόσον χαρήσεται και ή σεβάσμια ψυχή τών Γεννητόρων, όσον ούπω τον ΥΊόν εστεμμένοι; κα'ι τά 1800 ΕΠΙΠΡΟΣΘΗΚΑΙ - ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙΣ - ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ 473 των Προγόνων εν δόξΐ] έπιφέροντα πάθω περιπτνξομ,ένων ; Σπεϋδε γονν 'Ελλήνων Κλέος παρά το γλνκν και πράγμα και δνομα, φίλον "Εδος,// ώφελήαων αί'τύ τήθ' ιερά ημών Τέχνη, και οΐς άλλοις πλεονεκτείς προτερή/ιασι. Τι δ' έμέ; άρα λήθης μνχοϊς ήδη απορρίψεις χωρισθέντα της Σης γλυκείας μοί ομιλίας; μη Σνγ' ώ 'γαΟέ! Φίλει δε τονς φιλοϋντας Σε και απών ονχ ήττον τοντο γάρ άκαπηλεντον φιλίας τεκμήριον. "Εχε δια μνή/ιης θα/ιά τον Άκαδη/ιαίκόν ημών βίον, τάς σννεχείς ημών μελετάς και τάς εκ τούτων ονκ ολίγας ή/ιίν προσγινομένας (ωφελείας, προ πάντων δε περίφερε έπι μέσης Σης καρδίας άγαλμ' αιώνιοι· της ιεράς και γλνκείας ψνχής, και των αθανάτων διδασκαλιών τον Κλεινόν και Λαιμονίον ώς αληθώς ΆΝΔΡΟ'Σ, «τον και άπό γλώττης γλνκνων ρέεν ανδή. Αίδου δ' έμοί, ήνίκ' αν έξη, χαλεπώς ονδ' άδακρντ'ι την Σήν φέροντι άπονσίαν, προς παραμνθίαν τά Σά διοράν, και τά προς αλλήλους εκ διηγεϊσθαι.// Ε'ρρωμένως, κα'ι εν έκάστω των 'ιερών επιχειρημάτων Σου ευδόκιμων διαβιώης, ανδρών άριστε, και έμοι φίλτατε εταίρε. Έν "Αλλη της Σαξωνίας τω ,αω Μαιμακτηριώνος ζ. έπι είκάδι. ΙΙερί τοΰ συγγραφέως της διατριβής ελάχιστα γνωρίζομεν. Εις "Εκτορος Σαραφίδου, "Ελληνες ια- τρό! έν Ρουμανία, £νθ' άν., σελ. 16, ονομάζεται Μόσχος Σταυρής και επαγγέλλεται τόν ίατρόν εις Ίάσιον (1805) και Βουκουρέστιον (1815). Ό συγχαίρων αυτόν 'Αθανάσιος Ί
- STAVRUS  | POLISO MOSCHO,/ THESSALO-NICENSIS
