- (02) BIBLIOGRAPHIE HELLENIQUE XV-XVI TOME TROISIEME
- 143 EROTEMATA GVARINI CVM MVLTIS ADDITAMENTIS ET CVM COMMENTARIES LATINIS. (Ala fin de la partie grecque :) ΈπΙ της «ρε^αρίας χατά Ιωάννην Μακιόχιον βόνοενον. 23 Ιουνίου. Μ. Δ. 9. (A la fin du volume :) «Γ Impression Ferrarise ν me Ioane Mazochn. Anno Domini. M. D. IX. Die. XIII. Martii. f[ Regis- trum huius operis. ABCDEFGIIIKLMXOPQRSTVXYZ abcdefq hmimnopqrslu. Omnes sunt Duemi. feuillets non chiffres et 172 feuillets chiffres (dans la ANNEE 1509 169 marge inferieure de chaque recto), sauf le premier et le dernier. Marque de l'imprimeur sur le titre. Edition d'une insigne rarete. Au verso du titre, il y a un avis de Ioannes Maria Tric?lius. En tete de la seconde partie, figure une epitre dedicatoire intitulee : "onlicus Virunius magnifico Antonio Vicecomiti ', Lod. Sfor, Subro- rum ducis 2, consiiiario ac oratori Ferrarise, salutem. Elle est suivie d'une Vita Chrysolor? remplie d'erreurs 3. Dans celte edition, comme dans celle de 1501, le titre d'entree en matiere est : EPi'TBMATA τον χργςο.αλιρα. Au feuillet Κ verso du cahier Q, commencent les Χαρακτήρες τών δ'«λέχτων τών ελλήνων, qui se terminent au f. 1 verso du cahier R, et sont suivis (f. 2 recto du meme cahier R) de la note ci-apres, dont je respecte l'orthographe et l'accentuation : Τούτους διαλέκτους έγώ τρΊκαί- Αι°ς προσέΟεικα πολύ, ώς οιομαι, καίριους κα! αναγκαίους. Άλλα συ σπουδαίος ε'- ι^οϋλτ) άναγινώσκε, έπειτα Ούλε τε και μέγα χαίρε θεοί δέτοι ολβία δοΐεν. Au feuillet 167 recto, on lit : Sed de aliis alibi multa quai solebat mecum Nicolavs Actia- Cvs, nunc Sancta Maura uulgariter dicitur, uir natione Graecus, ln litteris cminentissimus, qui capta patria a Turchis, et suis 0rnnibus, Florcntia^ immoratus, postea Ferrariam profectus, Pt'si inopinanter periit et in fauce claustri diui Dominici sepul- tus· Heu, praec?ptor carissime, Musse, semper te lugebunt. Aspice me ex Elysiis, uel orbe Luna;, qui tui memoriam non Cesso pra;dicare '. Bibl. nal. de Paris (2 exempl.) : Invent. Res. X 1704 et X 2712. Bibliotheque Mazarine : n° 20002. *· Antoine Visconti. «· Ludovic Sforce, duc de Milan. ». Signalons les suivantes : 1° Pontico Virunio dit que Manuel Chrysoloras fut onseiller de Constantin (au lieu de Manuel) Paleologue ; 2° qu'il quitta Constan- nople, en liiilj, lors de la prise de cette ville par les Turcs; or, on sait qu'il lf|urut en 141,'i, a Constance (voir la presente Bibliographie, t. I, p. xxix); 3° qu'il fendit au concile de Baie, dont l'ouverture eut lieu en 1431, c'est-a-dire seize atls apres sa mort. *· Sur Nicolas d'Actium ou de Sainte-Maure, nous ne possedons aucun autre ¦"enseignement. 170 6 BIBLIOGRAPHIE HELLENIQUE Richard (ou Ricold de Monte Croce) par Demetrius Cydonis, retraduite en latin par Bartholomaeus Picenus de Monte Ard'uo, se trouve dans le Parisinus 1191 de l'ancien fonds grec, du f. 89 recto au f. US verso. Afin que le lecteur puisse apprecier la facon dont Bartholomaeus Picenus a compris son role de traducteur, nous croyons devoir publier ici le debut du cha- pitre premier (f. 90 recto) : Περί των άρχικωτέρων αιρέσεων τοΰ νόμου Μωάμετ. αον. Πρώτον τοίνυν προσήκει μαθεΐν τάς άρχοειδεςέρας αΙρέσεις, Se; ό των Σαρακη- νών τίθησι νόμος, καθ' ας μάλιςα τώ θείψ νόμψ έναντιοϋται. Ίςέον τοίνυν δτι πάντα τον τών άοχαίων αιρετικών βόρβορον, δν ό διάβολος έν τοις άλλοις διηρη- μενως κατέσπειρεν, εις τόν Μαχούμετ άθρόον έξήμεσεν. Ούτος γαρ μετά μεν του Σαβελλίου άονεΐται παντελώς τήν τριάδα, δυάδα δέ τίνα τίθησι έν τοις θείοις άνάλογον έκφαίνειν έν εαυτή δυναμένην, πάσης δε Ιτερότητος ουσαν αρχήν. Ύποτίθησι γάο αυτήν τε τήν θείαν οΰσίαν και τήν ταύτης ψυχήν · όθεν εϊς το 'Δλκοράνον πληθυντικώς εισάγει διαλεγόμενον τον θεόν, ώς δοκεΐν αυτήν του θεού ψυχήν και αυτόν τον Χριςόν άλλης παρά τον θεόν ύπάρχειν ουσίας, και έλάττονος τοΰ θεοΰ και ύποτεταγμένης αύτώ, συμφερόμενος έν τούτοις Άρείψ και Εύνομίω, ύποτιΟε'ίσι τόν Χριςόν ψιλόν είναι κτίσμα, πάντων μέντοι τών άλλων ύπερέχον. Αϋτη δε ή δόξα έκ τών Πλατωνικών ώρμεΐσθαι δοκεΐ, υποτιθεμένων τον άκρον θεον πατέρα πάντων και δημιουργόν · έξ ου τινά νουν έ'λεγον -kouiW άπορρυήναι, έν ψ πάνταςεΐναι τους λόγους τών όντων, και ύψηλότεοον πάντων, ον και πατρικόν νουν προσηγορευον ' καΐ μετά τοϋτον εΤναι τήν τοΰ κόσμου ψυχήν, έιρεξής δ'ε τα λοιπά κτίσματα. Τα τοίνυν έν τάϊς γρα
