ΩΙΔΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΝ

  1. (04) BIBLIOGRAPHIE HELLENIQUE XVII TOME PREMIER
  2. 360 ΩΙΔΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΝ σύλληψη Τϊ}ς Θεοτόκου μετά τίνων άΤ,λων επιγραμμάτων Του χρησιμωτάτου κυρίου ΛΕΟΝΑΡΔΟΓ του ΦΙΛΑΡΑ του 'Αθηναίου παρά τω Χριστιανικωτάτω Βασιλεϊ υπέρ του γαληνότατου Δουκος τί)ς Πάρμας έπιτροπεύοντος. Ode in immaculatam conceptionem Deiparse, cum aliis quibusdam Epigrammatibus, authore ciro prsestantissimo D. Leonardo Philara Atheniensi, apud Christianissimum Regent Ducis Parmensis residente. EN ΠΑΡΙΣΙΟΙΣ. αχμδ'. In-4° de 24 pages. Description empruntee a Chardon de la Rochette, Melanges de Critique, etc., t. II, pp. 322 et suivantes. A la p. 325, on lit : « J'ai voulu donner la description exacte de ce petit livre, parce que je n'en connais d'autre exemplaire dans Paris que celui qui, de la bibliotheque de S. Victor, a passe a la bibliotheque Mazarine et qui est, pour ainsi dire, noye au milieu d'une trentaine de pieces reliees ensemble. » On n'a pu, jusqu'a ce jour (30 juin 1892), retrouver cette rarissime plaquette, qui ne figure pas, d'ailleurs, au Catalogue de la bibliotheque Mazarine. On lit en tete l'epitre dedicatoire suivante : ΤΩ EN ΑΙΔΕΣΙΜΩΤΑΤΟΙΣ ΑΡΧΙΕΡΕΤΣΙΝ ΕΚΛΑΜΠΡΟΤΑΤΩ ΚΑΙ ΣΟΦΩΤΑΤΩ ΚΥΡΙΩ ΚΥΡΙΩ ΦΡΑΓΚΙΣΚΩ ΤΩ ΑΡΛΑΙΩ ΤΩ ΡΩΘΟΜΑΓΩΝ ΑΞΙΩΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΕΥΟΝΤΙ. Θαυμάσεις ί'σο)ς, έκλαμπρότατε και σοφώτατε δέσποτα, ε! των λόγων οίίτω μετρίως άψάμενος καί σοι πάντως αγνώριστος, προς σε γράφειν επιχειρώ τον εις ά'κρον σοφίας έληλακότα και του κοινοΰ τοσούτον του γένους λαμπρότητι διαφέροντα' άλλα μαθών τάς αιτίας και προς τήν σήν άνακύψας φυσικήν αγαθότητα, αναμφιβόλως οΰκ α'ιτιάση με, και τήν έμήν έπιστολήν οΰκ όκνήσεις άναγινώσκειν. Ο γαληνότατος δουξ τη*ς Πάρμας, ό ττ) ανδρεία πάντων έξαιρέτως ευδόκιμων και πάσαις ταΐς αϋτοϋ πράξεσιν έλευθεροπρεπέστατος διατελών, και προς το κελτικον ν.ράχος θαυμαστούς άε'ι χαρακτήρας φιλίας διαφυλάττων, ώς πασι δήλον, λωφ?|σαΐ των πολεμικών θορύβων άτεχνώς έφιέμενος, και τα περί της ειρήνης επιμελώς πραγματευόμενος, τον χρησιμώτατον κύριον Λεονάρδον τον Φιλαραν, τδν εκείνου πρεσβευτήν ένταΰθα παρά τω χριστιανικωτάτω βασιλεΐ, ε'ις τήν ΙΙάρμαν εναγχος προς εαυτόν μετεπέμψατο, αύθις εις τήν αύλήν άναπέμψων, Οπως έπανελθών τώ βασιλεΐ τα περί τ^ς ειρήνης έν xyj συγκροτηθησομένη συνόδω πάντα πιστώς άναφέρη, πάντων αυτόπτης γενόμενος, Ο δε περ'ι τήν έκεΐσε όδοιπορίαν έτοιμαζόμενος και άπελθών, κατέλιπέ μοι ενια τών αύτοϋ γλαφυρωτέρων έκπονημάτων, τ.χρ' έμοΰ λίαν εκτενώς αιτηθείς. Έγώ δέ πλείστα τούτοις ένασμενίσας και ταϋτα συνεχώς άναγινώσκων, ά'τε δή μεστά αττικής ευπρεπείας τε και σεμνότητος, πολλήν τήν έπίδοσιν έν τοις Ιλληνικοΐς ποιήσασθαι ευελπις ων διατελώ, μεμαθηκώς παρά του Μενάνδρου λέγοντος' σοφοΤς ομιλών καυτός έκβήση σοφός. Πολλοί μέν γαρ καλώς ε'ιδέναι τήν ποιητικήν επαγγέλλονται, άλλα, κατά τον Κρατΐνον, ou παντός έστιν άρτυσαι καλώς. Ο δέ 'Αθηναίος γε ών, είπερ τις άλλος έπ'ι τοις αύτοΰ χείλεσιν έ'χων τήν άττικήν μέλιτταν άε'ι τοις αύτοΰ λόγοις και πράξεσι κόσμον ou τον τυχόντα φιλοκαλεΐν πέφυκε. Τούτοις ουν έ'γωγε φιλοπόνως σπουδάσας, ωδή τινι πινδαρική .ένέτυχον, ην εις τήν άναμάρτητον Συλληψιν τής Θεοτόκου γλαφυρώς ό άνήρ' έκπεπόνηκε' και το αυτί} χάριεν κα'ι σοφον θαυμάσας τύποις έκδοθήναι άξιωτάτην μετά πολλών άλλων ήγησάμην. Οντως γαρ φαίην αν έ'γωγε τούτον Πινδάρου προτιμότερον φαίνεσθαι ή Ιτερον χριστώνυμον Πι'νδαρον αδειν τή παρθένω "λαμτρο^ έπινίκιον" μήτε τούτο κομψευόμενος ή -τον άνδρα θωπευων
  3. ΛΕΟΝΑΡΔΟΥ του ΦΙΛΑΡΑ