An effort in order to be demostrated that appart from the various philosophical renderings that go back to Hegel and culminate to Nietzsche, the critisism upon which was submitted Aristotle's definition, is based on a misconception About Poetic. So, the way according to which Nietzsche asked to render the theory of Aristotles for the tragical passions and the special pleasure that the tragedy offers, is examined.
Επιχειρείται να δειχθεί ότι ανεξάρτητα από την αξία των διαφόρων φιλοσοφικών ερμηνειών που ξεκινούν απ'τον Hegel και κορυφώνονται στον Nietzsche ,η κριτική στην οποία υπέβαλαν τον ορισμό του Αριστοτέλους είναι βασισμένη σε μια παρανόηση του Περί Ποιητικής. Εξετάζεται λοιπόν ο τρόπος με τον οποίο ο Nietzsce ζήτησε να ερμηνεύσει τη θεωρία του Αριστοτέλους για τα τραγικά πάθη και την ιδιάζουσα ηδονή που προσφέρει η τραγωδία.
