The inability of most rural communities to keep their young native population, is responsible for the gradual depopulation of many mountainous and island regions of Greece, the falling fertility and the rising mortality and the rapidly advancing aging of the rural population. Yet the "total fertility rate" in rural areas, was and still is higher than that in the urban centers. With the view to single-out "problematic areas" and the degree of their deterioration, a two-fold analysis at the level of the province (total, the capital city and the rest of the province) was undertaken, with reference first, to the flow of population during the last six censuses (1928, 1940, 1951, 1961, 1971 and 1981) and second, the balance of births and deaths (births per 100 deaths), during the last 5-year-periods between 1965 and 1979. The findings, showing an obvious correlation, disclose 79 provinces out of a total of 147, (28.3% of the population), with, a smaller population in 1981 as compared with that of 1928. Forty provinces had in 1975-79, a higher number of deaths than that of live births. Many other provinces lay in the vicinity of the negative growth, as it may be seen in the spot diagramme and in the appendix, where the 147 provinces are listed (within the various Divisions), in accordance with the index number of the 1981 population, when that of 1928 equals 100.
Η σημερινή (1984) μορφή της δημογραφικής υποτονίας της Ελλάδος παρουσιάζεται στη μελέτη αυτή, όπου δείχνεται η εξέλιξη του πληθυσμού (σύνολο, πόλεις, ύπαιθρος) και επίσης, την συχνότητα των γεννήσεων και των θανάτων, κατά την περίοδο 1960-1982. Στο διάστημα αυτό των 22 ετών, ο συνολικός πληθυσμός αυξήθηκε κατά 17.5% αλλ΄οι γεννήσεις μειώθηκαν κατά 12.6%, ενώ οι θάνατοι
αυξήθηκαν κατά 42.5% ήτοι 2.5 φορές περισσότερο από την ποσοστιαία αύξηση του πληθυσμού. Αλλά που οφείλεται η κατά 30% (12.6+17.5) μείωση του κατ' έτος αριθμού των γεννήσεων και η κατά 25% (42.5-17.5) αύξηση του αριθμού θανάτων; Με την ανάλυση των στοιχείων, πρώτα κατά πόλεις-ύπαιθρο (με διαχωριστικό όριο τους 10.000 κατοίκους), και κατόπιν κατά επαρχίες, (η επαρχία και όχι ο νομός αποτελεί προσφορότερη διοικητική και ερευνητική μονάδα), επιτυγχάνεται η απομόνωση των προβληματικών περιοχών και κατά προσέγγιση, η ανάδειξη των κυριοτέρων τουλάχιστον γενεσιουργών αιτίων της δημογραφικής υποτονίας.
