The human language, as it was observed by the ancient Stoics, is the expression of the inmost speech, of the intellect, of the meanings that exist in the soul and the in between relations of them. But this inmost speech is not everywhere the same, in all nations-religions-habits-old traditions and neither the expression through the verbal speech is accurate, as we ascertain when we compare the languages of the nations. Comments on the kinds of the names, the verb tenses of the French and German language and the transmissive verbs of the Greek, Indian and Turkish language, are made. Finally, the relation between the Greek and Latin language is underlined.
Η γλώσσα του ανθρώπου όπως παρατηρήθηκε από τους αρχαίους Στωϊκούς, είναι έκφραση του
ενδιάθετου λόγου, της διάνοιας, των εννοιών που υπάρχουν στην ψυχή και των μεταξύ τους σχέσεων. Αλλά και αυτός ο ενδιάθετος λόγος δεν είναι παντού ο ίδιος σε όλους τους λαούς-θρησκεία-βιοτικές συνήθειες-παλαιές παραδόσεις- αλλά ούτε και η δια του προφορικού λόγου έκφραση αυτών είναι ακριβής, όπως διαπιστώνουμε όταν παραβάλλουμε τις γλώσσες των λαών μεταξύ τους. Γίνονται λοιπόν παρατηρήσεις για τα γένη των ονομάτων, για τους χρόνους των ρημάτων της Γαλλικής και Γερμανικής γλώσσας και για τα μεταβιβαστικά ρήματα της Ελληνικής, της Ινδικής και της Τουρκικής γλώσσας. Παρατηρείται δε και η σχέση Ελληνικής και Λατινικής γλώσσας.
